Dyskusja użytkownika:Dawid Mika
| Autor: | Dawid Mika
|
Wstęp
Scjurumim (Sciurumimus) to niewielki teropod, mogący być jednym z najważniejszych dowodów w kwestii ewolucji pióra. Występował w późnej jurze na terenie dzisiejszych Niemiec.
Materiał kopalny
Holotyp (BMMS BK 11) to prawie/całkowicie kompletny szkielet młodego osobnika zachowany w pojedynczej płycie skalnej. Jest on całkowicie artykulowany i leży na swojej prawej stronie. Przechowuje się go w Muzeum Solnhofen im. Burgermeistera Mullera.
Etymologia
Nazwa rodzajowa Sciurumimus pochodzi od łacińskiej nazwy wiewiórki (Sciurus) i greckiego wyrazu mimos - naśladować. Oznacza wiec tyle co "naśladowcę wiewiórki" i odnosi się ona do puszystego ogona zwierzęcia. Epitet gatunkowy (albersdoerferi) honoruje zaś Raimunda Albersforfera, dzięki któremu BMMS BK 11 stał się dostępny dla naukowców.
Diagnoza (za Rauhut i współpracownicy, 2012)
Megalozaurowy teropod z następującymi apomorfiami: wyrostek neuralny kręgu obrotowego o symetrycznym - patrząc z boku - toporopodobnym kształcie, wyrostki neuralne tylnych kręgów grzbietowy o prostokątnych przednich krawędziach, kręgi grzbietowe rozszerzające się ku tyłowi, nabierając płatowatego kształtu, przednia krawędź kości łonowej z półowalnym przednim wyrostkiem mniej więcje w połowie swej długości.
Budowa
Czaszka
Czaszka jest stosunkowo długa, dłuższa niż szyjny odcinek kregosłupa. Jej długość wynosi 156% długości piszczeli. Jest ona niemal trójkątna w kształcie i nieco ponad dwa razy dłuższa niż wysoka. Otwory nosowe są duże, a ich łączna długość wynosi w zaokrągleniu 13% całkowitej długości czaszki. Największymi otworami w czaszce są oczodoły, którym zachowały się kompletne scleral ring - charakterystyczne kosteczki. Kość przedszczękowa jest dłuższa niż wyższa i styka się z długim przednim wyrostkiem kości szczękowej, poniżej nozdrzy. Ponadto występuje w niej niewielki otwór, wystający ponad przednią krawędź otworu przedoczodołowego. Kość jarzmowa jest wyłączona z otworu przedoczołowego przez kości: szczekową i łzową, które są w kontakcie z wszystkimi innymi. Otwór zaozodołowy jest nikły i T-kszałtny z brzusnym wyrostkiem, kończącym się nad dolną granicą oczodołu. W żuchwie występuje duży otwór, a wyrostek retroarticular jest krótki i ma tępy kszałt. Kość przedszczękowa zawiera 4 pozbawione serracji zęby, kość szczękowa - 11, a zębowa 12-14. Te ostatnie są mocno zakrzywione ku tyłowi i posiadają zabkowania na przedniej, lecz nie na środkowej (mesial carina) krawędzi.
Kręgosłup
Występuje 10 kręgów szyjnych i 13 grzbietowych. Jak u wielu bazalnych teropodów, obrotnik nie zawiera pleurocoeli, lecz pojedynczy, duży pneumatyczny otwór, widoczny też w pozostałych kręgach szyjnych. Przednie kręgi szyjne mogą być lekko tylnowklęsłe, ale tylne są już mocno amphiplatycoelous. Łuki neuralne kręgów szyjnych mają wyraźne prezygoepifofyzalne blaszki i duże, wydłużone epipofyzy, które wyraźnie skierowują postzygopofyzy ku ku tyłowi, Przednie kręgi grzbietowe mają dobrze rozwinięty ventral kell, posiadają też pleurocoele, podczas gdy tylne są pozbawione pneumatyzacji. Kość krzyżowa składa się z pięciu kręgów. Zachowało się 59 kręgów ogonowych - być może za życia zwierzęcia było ich więcej, a niektóre po prostu się nie zachowały. Gastralia (żebra brzuszne) były stosunkowo smukłe.
Pas barkowy i kończyny przednie
Łopatka jest ok. 10 razy dłuższa niż szersza w najwęższym punkcie, co upodobnia "naśladowcę wiewiórki" do celurozaurów i zaawansowanych allozaurów, a odróżnia od megalozauroidów. Wyrostek kruczy jest owalny, krótszy niż wyższy, nie posiada on wyrostku podstawowego (w sensie: lezącego poniżej stawu) ani guzka, służącego za życia dinozaura do zaczepu mięśni (cecha megalozaurydów i spinozaurydów). Lewa kość ramienna jest mała, a widełki obojczykowe smukłe.Kończyny przednie są krótkie i masywne, jak u innych(?) megalozaurydów z długimi dłońmi (ich długość to ok. 45% całkowitej długości kończyny przedniej). Kość ramienna jest krótka i masywna z trójkątnym wewnętrzym uwypukleniem i dobrze rozwiniętym wierzchołkiem naramienno-piersiowym. Kosć promieniowa i łokciową są znacznie krótsze niż ramienna. Ta druga jest nieco smuklejsza niż pierwsza. Dłonie trójpalczaste. Długość pierwszej kości sródręcza wynosi mniej niż połowę długlości drugiej. Z kolei trzecia jest krótsza i smuklejsza niż druga. Pierwszy palec dłoni jest bardzo masywny, a paliczek I-1 przewyższa szerokością kość promieniową (jak u kompsognatydową). Długość pazurów "dłoni" to ok. połowy długości kości ramiennej.
Obręcz miednicza i kończyny tylne
Kość biodrowa jest wydłużona z łagodnie zakrzywioną grzbietową krawędzią i falistym tylnym końcem. "Konar" kości łonowej jest przednio-tyly dłuższy niż "konar" kości biodrowej (cecha ogólna tetanurów). Kość piszczelowa i strzałkowa (rozszerzająca się ku tyłowi) są nieco dłuższe od udowej. Sródstopie jest wąskie, II i IV kość śródstopia są niemal równej długości, a V - bocznie spłaszczona i rozciągnięta ku przodowi. Pierwsza kość śródręcza jest wydłużona i ma raczej szynopodobny kszałt niż krótki i trójkątny (jak u większości przedstawiciela Tetanurae. Pazur drugiego palca stpy jest nieco dłuższy niż pozostałe. Kość łonowa jest wąska i dłuższa niż kulszowa.
Pióra
Wokół ciała scjurumima widać odciski tkanek miękkich. Najlepiej zachowały się one na ogonie, gdzie na brzusznej stronie ogona można dostrzec łaty gładkiej, nie pokrytej łuskami skóry. Niemniej jednakże najciekawszym odkryciem są włosopodobne, zaczepione w skórze twory, odpowiadające piórom pierwszego typu. Tworzą one na grzbietowej stronie ogona gęstą okrywę, której grubość przekracza 2,5 krotnie wysokość kręga ogonowego nad którym się znajdują. Znaleziono je także, choć mniej liczne i krótsze w okolicach jamy brzusznej, grzbietu i po bokach ogona BMMS BK 11. "Prapióra" Sciurumimus wydają się być nierozgałęzione, a szerokość najgrubszych z nich (tj. tych na grzbietowej stronie ogona, inne są mniejsze, zarówno pod względem długości jak i średnicy) to ok. 0,2 mm. Ogólnie wymiarami włókniste twory wokół szczątków "naśladowcy wiewiórki" odpowiadają piórom sinozauropteryksa. Niestety, z powodu stanu zachowania nie można ustalić czy są one puste w środku, jak analogicznie struktury zachowane u innych dinozaurów. W okolicy tylnego końca kości piszczelowej scjurumim widać włókna mięśniowe.
Pozycja systematyczna
Wg analizy filogenetycznej przeprowadzonej przez Rauhuta i współpracowników (2012) Sciurumimus jest bazalnym przedstawicielem Megalosauridae, znajdującej się - podobnie jak wszystkie megalozauroidy (w tym spinozaury) - w obrębie Carnosauria - taksonu siostrzanego dla Coelurosauria. Włoski paleontolog Andrea Cau na swoim blogu TheropodaBlogspot przedstawił wynik umieszczenia scjurumima w nieopublikowanej jeszcze megatrycy. Okazało się, że jest on bazalnym celurozaurem. Mickey Mortimer (online, na DML) krytycznie odniósł się do obu tych możliwości. Niemniej jednakże sugestie zarówno Cau jak i Mortimera nie zostały opublikowane w pracy naukowej, dlatego narazie należy odnosić się do nich sceptycznie.
