Olorotitan

Z Encyklopedia Dinozaury.com
Wersja z dnia 01:16, 31 gru 2011 autorstwa Dino (dyskusja | edycje) (Materiał kopalny)
Skocz do: nawigacja, szukaj
Opis został napisany na nowo. Pojawi się niebawem. --Dino 22:50, 30 gru 2011 (CET)

Autor: Korekta:
Łukasz Czepiński


Olorotitan (olorotytan)
Długość: 8 m
Wysokość: 3,5 m
Masa: ok. 3 t
Miejsce występowania: Rosja
Kundur, region Amur–Heilongjiang
(formacja Udurchukan)
Czas występowania ?69/67-65 Ma

późna kreda (?"środkowy" - późny mastrycht)

Systematyka Dinosauria

Ornithischia

Cerapoda

Ornithopoda

Iguanodontia

Hadrosauridae

Lambeosaurinae

Corythosaurini

Olorotitan2.jpg

© Godefroit et al. 2012

Mapa znalezisk:
Wczytywanie mapy…

Wstęp

Olorotitan to lambeozauryn z kladu Corythosaurini żyjący w późnej kredzie na terenie dzisiejszej Rosji. Został opisany w 2003 roku przez paleontologów: Pascala Godefroita z Belgii, Yuri L. Bolotsky'ego i Vladimira Alifanova z Rosji[1].

Historia odkrycia

Odkrywcą stanowiska paleontologicznego w Kundur był V.A. Nagornii, pracownik Far Eastern Institute of Mineral Resources. W 1990 roku zbierał skamieniałości wzdłuż autostrady Chita–Khabarovsk. Swoje znaleziska przesłał do rosyjskiego paleontologa, Yuria Bolotskyego z Instytutu Geologii Dalekowschodniej Filii Rosyjskiej Akademii Nauk. Wykopaliska na szeroką skalę rozpoczęły się w roku 1999 i były finansowane z grantów National Geographic Society i Jurassic Fundation. Jeszcze tego samego roku został odkryty holotyp olorotytana, jednakże dopiero w 2001 r został całkowicie wydobyty ze skał. Okaz ów jest, jak dotąd, najbardziej kompletnym szkieletem dinozaura znalezionym na terenie Rosji i najlepiej zachowanym lambeozaurynem spoza Ameryki Północnej. Poza holotypem znaleziono również mniejsze i bardziej fragmentaryczne okazy, które mogą być powiązane z Olorotitan arharensis[2].

Geologia i datowanie regionu Amur–Heilongjiang

W skład regionu Amur-Heilongjiang wchodzą 4 stanowiska ze znaleziskami dinozaurów z wschodniej Azji: Jiayin i Wulaga (znajdujące się w północnej prowincji Heilongjiang w Chinach; wspólnie zaliczane do formacji Yuliangze), oraz Blagoveschensk i Kundur (zlokalizowane na południu obwodu amurskiego, w Dalekowschodnim Okręgu Federalnym, na terenie Rosji; zaliczane obecnie[2] do formacji Udurchukan, zaś wcześniej[1] do formacji Tsagaya). Wszystkie te stanowiska położone są w południowo-wschodniej części basenu sedymentacyjnego Zeya-Bureya (patrz - mapa obok).

Na podstawie danych paleopalinologicznych, Bugdaeva i Markevich, w swojej publikacji z 2001 roku, datowali stanowiska Kundur i Jiayin na wczesny mastrycht (70-69 Ma), zaś Blagoveschensk na "środkowy" mastrycht (69-67 Ma). Jednocześnie uznali, że wymarcie dinozaurów i zmiana roślinności na terenie Rosyjskiego Dalekiego Wschodu miały miejsce na granicy między "środkowym" a późnym mastrychtem [3]. Jednakże inni badacze[1][4][5][6] wskazują na podobieństwo kopalnego pyłku z lokalizacji obwodu amurskiego do tego tworzącego zonę Wodehouseia spinata w USA, datowaną na późny mastrycht (67-65 Ma)[7]. W konsekwencji uznali, że podobnie należy datować formacje Udurchukan i Yuliangze (co zgadzałoby się z obecnym stanem wiedzy na temat wymarcia dinozaurów, które miało miejsce na granicy późnego mastrychtu z danem, pierwszym piętrem paleogenu). Aby całkowicie zamknąć dyskusję, należałoby zbadać ten region pod kątem innych wskaźników (np. geochronologicznych czy magnetostratygraficznych).

Paleoekologia Kundur

W 2010 roku, na podstawie kręgu ogonowego i pojedynczego zęba, pochodzących ze stanowiska Kundur, opisany został wątpliwy zauropod, Arkharavia heterocoelica[8] (prawdopodobnie chimera kości zauropoda i hadrozauryda[2]). W Kundur dominującymi kręgowcami były jednak hadrozaurydy - oprócz Olorotitan na swój opis oczekuje hadrozauryn o płaskiej głowie, podobny do grypozaura[9].

Poza tym, ze stanowiska Kundur znane są: żółwie skrytoszyjne z grupy Lindholmemydidae[10], zęby krokodyla[2], izolowane kości i zęby należące do teropoda[11] i, prawdopodobnie, nodozauryda[12]. Przepłukiwanie osadów z tego miejsca przyniosło również odkrycie zęba ssaka wielokuzgowca (Multituberculata), pierwsze takie znalezisko na terenie Rosji[13].

Materiał kopalny

Holotyp: AEHM 2/845 - artykułowany, ale niekompletny szkielet sędziwego, dorosłego osobnika. Obecność czaszki i części pustego w środku grzebienia naczaszkowego. Brak kilku kręgów grzbietowych, kilku żeber, haemapophyses (wyrostków łuku krwionośnego znajdujących się na kręgach), prawej kości barkowej, kości prawej ręki, lewego przedramienia, kości łonowych, prawej kończyny tylnej i lewej stopy.

Materiał przypisany: AEHM 2/846 - kręgi grzbietowe, kości krzyżowe i kości biodrowe należące do osobnika dorosłego, młodszego od AEHM 2/845.

Budowa

Czaszka

Kręgosłup

Analiza ontogenetyczna

Rekonstrukcja zwierzęcia

Pokrewieństwo

Implikacje paleobiogeograficzne

Etymologia

Nazwa rodzajowa, Olorotitan znaczy z łaciny "olbrzymi łabędź", co zapewne jest związane z jego niezwykle długą, jak na hadrozaura, "łabędzią" szyją[14]. Epitet gatunkowy arharensis odnosi się do powiatu Arhara w Rosji, skąd pochodzi holotyp zwierzęcia.

Spis gatunków

Olorotitan Godefroit, Bolotsky i Alifanov, 2003
O. arharensis Godefroit, Bolotsky i Alifanov, 2003

Bibliografia

  1. 1,0 1,1 1,2 Pascal Godefroit,Yuri Bolotsky & Vladimir Alifanov, 2003. A remarkable hollow-crested hadrosaur from Russia: an Asian origin for lambeosaurines. C. R. Palevol. 2, s. 143–151.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 Pascal Godefroit, Yuri L. Bolotsky & Ivan Y. Bolotsky, 2012. Osteology and relationships of Olorotitan arharensis, a hollow crested hadrosaurid dinosaur from the latest Cretaceous of Far Eastern Russia. Acta Palaeontologica Polonica (w druku).
  3. Bugdaeva, E.V. and Markevich, V.S. 2001. The problem of extinction at the Cretaceous-Tertiary boundary. In: E.V. Bugdaeva (ed.), Flora and dinosaurs at the Cretaceous-Paleogene boundary of Zeya-Bureya Basin (IGCP project 434), 108-112. Dalnauka, Vladivostok
  4. Godefroit P., Bolotsky, Y.L., and Van Itterbeeck, J. 2004. Amurosaurus riabinini, a Late Cretaceous lambeosaurine dinosaur from Far Eastern Russia. Acta Palaeontologica Polonica 49: 585-618.
  5. Van Itterbeeck, J., Bolotsky, Y.L., Bultynck, P., and Godefroit, P. 2005. Stratigraphy, sedimentology and palaeoecology of the dinosaur-bearing Kundur section (Zeya-Bureya Basin, Amur Region, Far Eastern Russia). Geological Magazine 142: 735-750.
  6. Nichols, D.J. and Johnson, K.R. 2008. Plants and the K-T Boundary. 280 pp. Cambridge University Press, Cambridge.
  7. Nichols, D.J. and Sweet, A.R. 1993. Biostratigraphy of Upper Cretaceous non-marine palynofloras in a north-south transect of the Western Interior Basin. In: W.G.E. Caldwell and E.G. Kauffman (eds.) Evolution of the Western Interior Basin. Geological Association of Canada, Special Paper 39: 539-584
  8. Alifanov V. R. & Bolotsky Y. L. (2010) "Arkharavia heterocoelica gen. et sp. nov., a New Sauropod Dinosaur from the Upper Cretaceous of Far Earstern Russia" Paleontological Journal, 44(1), 84-91
  9. Godefroit, P., Bolotsky, Y.L., and Lauters, P. 2009. A new Gryposaurus species (Dinosauria : Hadrosauridae) from the Maastrichtian (Late Cretaceous) of Far Eastern Russia. Journal of Vertebrate Palaeontology 29: 106A.
  10. Danilov, I.G., Bolotsky, Y.L., Averianov, A.O., and Donchenko, I.V. 2002. A new genus of lindholmemydid turtle (Testudines, Testudinoidea) from the Late Cretaceous of the Amur River Region, Russia. Russian Journal of Herpetology 9: 155-68.
  11. Alifanov, V.R. and Bolotsky, Y.L. 2002. New data about the assemblages of the Upper Cretaceous carnivorous dinosaurs (Theropoda) from the Amur Region. In: G.L. Kirillova (ed.), Cretaceous continental margin of East Asia: stratigraphy, sedimentation, and tectonics, 25-26. Unesco-IUGS-IGCP, Khabarovsk
  12. Tumanova, T.A., Bolotsky, Y.L., and Alifanov, V.R. 2004. The first finds of armored dinosaurs in the Upper Cretaceous of Russia (Amur Region). Paleontologicheskii Zhurnal 38: 73-77.
  13. Averianov, A.O., Bolotsky, Y.L., and Godefroit, P. 2002. First multituberculate mammal from Russia. In: G.L. Kirillova (ed.), Cretaceous continental margin of East Asia: stratigraphy, sedimentation, and tectonics, 27-28. Unesco-IUGS-IGCP, Khabarovsk.
  14. Interpretacja własna autora hasła - Czepiński, Ł. Autorzy publikacji naukowej (Godefroit et al. 2003), podają jedynie tłumaczenie nazwy rodzajowej, nie wyjaśniając jej pochodzenia.