Brachytrachelopan

Z Encyklopedia Dinozaury.com
Skocz do: nawigacja, szukaj

Autor: Marcin Szermański, "Artur", Łukasz Czepiński
Korekta: Maciej Ziegler, Paweł Konarzewski


Brachytrachelopan (brachytrachelopan)
Długość 8,5 m [1]
Masa 3 t [1]
Dieta roślinożerny
Miejsce Argentyna - Chubut (Patagonia)

formacja Cañadón Cálcero

Czas
252 201 145
66

161,5-149,2 Ma
późna jura (oksford-kimeryd)

Systematyka Dinosauria

Saurischia

Sauropodomorpha

Sauropoda

Diplodocoidea

Dicraeosauridae

Brachytrachelopan group.jpg
Rekonstrukcja pary Brachytrachelopa. Autor: ABelov2014 [3]
Mapa znalezisk
Wczytywanie mapy…

Wstęp

Brachytrachelopan to osobliwy rodzaj małego zauropoda żyjącego pod koniec okresu jurajskiego na terenie Ameryki Południowej w rejonie dzisiejszej Patagonii. Znany jest tylko jeden gatunek (a więc jest taksonem monotypowym) – Brachytrachelopan mesai. Został on formalnie opisany przez Rauhuta i jego współpracowników w 2005 roku. Jest to najstarszy znany przedstawiciel Dicraeosauridae pochodzący z Ameryki Południowej.

Materiał kopalny

Holotyp Brachytrachelopan. Autor: Slate Weasel [1]

Holotyp MPEF-PV 1716 to niekompletny szkielet zawierający: kręgi: szyjne (8), grzbietowe (12), krzyżowe (3), proksymalne elementy tylnych żeber szyjnych i wszystkie żebra grzbietowe, dystalny koniec lewej kości udowej, proksymalny koniec lewej kości piszczelowej i prawa kość biodrowa.

Badanie histologiczne przeprowadzone przez Windholza i in. (2022a) wykazało, że okaz typowy był niedojrzałym płciowo osobnikiem i żył co najmniej cztery lata. Żebra grzbietowe okazały się najlepszym elementem do oszacowania jego wieku. Podobnie jak Dicraeosaurus omawiany zauropod charakteryzował się szybkim tempem wzrostu.

Pozycja systematyczna

Dicraeosaurus hansemanni - pośrodku (po lewej Amargasaurus, po prawej Brachytrachelopan). Autor: Jakub Kowalski. [2].

Brachytrachelopan należy do rodziny Dicraeosauridae. Według Gallina i in. (2019) najbliższymi kuzynami omawianego zauropoda są Amargasaurus i Dicraeosaurus.

Anatomia i paleobiologia

Brachytrachelopan cechowała ekstremalnie krótka szyja (jak na zauropoda), krótsza o ok. 40% od szyj swoich najbliższych kuzynów – Amargasaurus i Dicraeosaurus, jednak w przeciwieństwie do Amargasaurus nie posiadał żagla. Należy pamiętać, że i te zauropody nie mogły się chwalić długimi szyjami, wręcz przeciwnie – ich szyje również były krótkie w porównaniu do szyj innych przedstawicieli Diplodocoidea, jak np. Diplodocidae. Wg Rauhuta i in. (2005) tak krótka szyja mogła być przystosowaniem do spożywania nisko rosnącej roślinności (1-2 metry nad ziemią). Z kolei długie szyje innych zauropodów wskazywały na ich ewolucyjne przystosowanie do określonego sposobu zdobywania pożywienia - umożliwiały sięganie do wysokich drzew. Żaden inny zauropod nie miał tak krótkiej szyi – 60% z 2,7 metrowej szyi dikraeozaura (Taylor i in., 2011) to zaledwie niecałe 1,6 m, a więc 16% całej długości ciała. Szacunki te nie są do końca pewne, ale zapewne szyja miała 1-2 metry długości. Dla porównania, szyja Erketu ellisoni mogła stanowić aż ok. 53% całej długości tego zwierzaka. Co więcej, porównywalną szyję miał… stegozauryd Miragaia. Na rekonstrukcjach ze skalą brachytrachelopan niefortunnie jest przedstawiany z szyją mającą ok. 1,1 m - wynika to prawdopodobnie z błędnej interpretacji stosunku szyj dikreozaurydów (krótsza o 40%, a nie stanowiąca 40% w stosunku do kuzynów).

Windholz i in. (2022b) zbadali zewnętrzną anatomię środkowych kręgów szyjnych Brachytrachelopan. Potwierdzili oni wewnętrzny wzór pneumatyzacji u Dicraeosauridae, co potwierdza hipotezę, że pneumatyzacja kręgów była zredukowana w stosunku do innych grup zauropodów. Uchyłki pneumatyczne były obecne w kręgach szyjnych, ale nie wnikały szeroko w jego kręgi przedkrzyżowe. Ich zdaniem bardziej pneumatyczne taksony dikreozaurydów z pewnymi wyjątkami, zajmują bazalną pozycję w obrębie rodziny. Istnieje jednak pewna zmienność w pneumatyzacji wśród dikreozaurydów z Gondwany, przy czym Pilmatueia osiągnęła najwyższy stopień pneumatyzacji.

Etymologia

Nazwa rodzajowa Brachytrachelopan znaczy "krótkoszyi Pan". Pan to grecki bóg pól i lasów, opiekun pasterzy i ich trzody. Epitet gatunkowy mesai honoruje lokalnego pasterza o nazwisku Daniel Mesa, który odkrył skamieniałe szczątki tego późnojurajskiego zauropoda.

Spis gatunków

Brachytrachelopan Rauhut, Remes, Fechner, Cladera i Puerta, 2005
B. mesai Rauhut, Remes, Fechner, Cladera i Puerta, 2005

Bibliografia

Gallina, P.A., Apesteguía, S., Canale, J.I., Haluza, A. (2019). “A new long-spined dinosaur from Patagonia sheds light on sauropod defense system”. Scientific Reports, vol. 9. 1392 DOI:10.1038/s41598-018-37943-3.

Gallina, P. A., Apesteguía, S., Carballido, J. L., & Garderes, J. P. (2022). "Southernmost Spiny Backs and Whiplash Tails: Flagellicaudatans from South America". In South American Sauropodomorph Dinosaurs (pp. 209-236). Springer, Cham. doi:10.1007/978-3-030-95959-3

Rauhut O.W.M., Remes K., Fechner R., Cladera G., Puerta P. (2005) "Discovery of a short-necked sauropod dinosaur from the Late Jurassic period of Patagonia". Nature 435:670-672

Taylor M.P., Hone D.W.E., Wedel M.J. & Naish D. (2011) "The Long Necks of Sauropods Did Not Evolve Primarily Through Sexual Selection" Journal of Zoology doi:10.1111/j.1469-7998.2011.00824.x.

Windholz, G. J., Cerda, I. A., Carballido, J. L., & Rauhut, O. W. (2022a). "Palaeobiological inferences for the South American dicraeosaurid Brachytrachelopan mesai (Dinosauria; Sauropoda) based on bone histology of the holotype". Historical Biology, 1-10. doi:10.1080/08912963.2022.2124373

Windholz, G. J., Carballido, J. L., Coria, R. A., Zurriaguz, V. L., & Rauhut, O. W. (2022b). "How pneumatic were the presacral vertebrae of dicraeosaurid (Sauropoda: Diplodocoidea) dinosaurs?". Biological Journal of the Linnean Society. doi:10.1093/biolinnean/blac131

Whitlock, J.A. (2011) "A phylogenetic analysis of Diplodocoidea (Saurischia: Sauropoda)" Zoological Journal of the Linnean Society, 161 (4), 872-915

  1. 1,0 1,1 Molina-Pérez, R., & Larramendi, A. (2020). "Dinosaur Facts and Figures: The Sauropods and Other Sauropodomorphs". Princeton University Press.