Bruhathkayosaurus

Do weryfikacji/przeredagowania akapit "identyfikacja szczątków i kontrowersje"

Autor:	Korekta:
Krzysztof Stuchlik Dawid Mika Marcin Szermański	Maciej Ziegler Tomasz Sokołowski Łukasz Czepiński

---

Bruhathkayosaurus (bruhatkajozaur)
Długość:	37 m (???)
Masa:	95 t (???)
Miejsce występowania:	Indie - stan Tamil Nadu (formacja Kallamedu)
Czas występowania	70,6-65,5 Ma późna kreda (mastrycht)
Systematyka	? Dinosauria ? Saurischia ? Sauropodomorpha ? Sauropoda ? Eusauropoda ? Neosauropoda ? Macronaria ? Titanosauriformes ? Somphospondyli ? Titanosauria
Rekonstrukcja przyżyciowa ok. 28 metrowego osobnika. Autor: Stephen O'Connor [1]
Mapa znalezisk:
Wczytywanie mapy… {"minzoom":false,"maxzoom":false,"mappingservice":"leaflet","width":"auto","height":"350px","centre":false,"title":"","label":"","icon":"","visitedicon":"","lines":[],"polygons":[],"circles":[],"rectangles":[],"wmsoverlay":false,"copycoords":false,"static":false,"zoom":4,"defzoom":14,"layers":["OpenStreetMap"],"overlaylayers":[],"resizable":false,"enablefullscreen":false,"scrollwheelzoom":true,"markercluster":false,"clustermaxzoom":20,"clusterzoomonclick":true,"clustermaxradius":80,"clusterspiderfy":true,"geojson":"","locations":[],"imageoverlays":null}

Wstęp

Bruhathkayosaurus to jeden z najbardziej tajemniczych i kontrowersyjnych dinozaurów. Nie jest pewna jego klasyfikacja, ani rozmiary, ani nawet to, czy jego skamieniałości rzeczywiście należą do szczątków dinozaura. Thomas Holtz zasugerował bowiem, że opisane kości bruhatkajozaura to nie pozostałości po dinozaurze, a jedynie sfosylizowane resztki drzewa.

Głównie z tego powodu, a także być może przez słabe poznanie szczątków – jak zauważa Michael Mortimer (DML), jego formalny opis i ilustracje zostawiają wiele do życzenia – jest powszechnie uważany za takson niepewny (nomen dubium).

Lokalizacja

Nieliczne skamieniałości opisane jako Bruhathkayosaurus matleyi zostały odnalezione w południowych Indiach (stan Tamil Nadu). Tkwiły one w późnokredowych osadach formacji Kallamedu. Ich dokładne datowanie wskazuje na mastrycht, a więc 70,6-65,5 milionów lat.

Materiał kopalny

Holotyp (GSI PAL/SR/20): kość promieniowa, kości miednicy: kulszowa, biodrowa (ok. 120 cm przy szerokości środkowej 25 cm, "korzeń" 38 cm szerokości), kości kończyny tylnej: niekompletna udowa (szerokość kłykcia ok. 75 cm), piszczelowa (ok. 200 cm)- niektórzy sugerują, że mogła to być kość strzałkowa (Molina-Pérez & Larramendi 2020), oraz niekompletny kręg ogonowy.

Jak donosi Wedel, holotyp niestety zaginął - został porwany przez powódź (Galton i inni 2017).

Identyfikacja szczątków i kontrowersje

Autorzy opisu Bruhathkayosaurus, Yadagiri i Ayyasami (1989) uznali je za skamieniałe kości należące do ogromnego teropoda (należącego do karnozaurów), który miał osiągać aż 20 metrów długości. Miał być więc jeszcze większy od egipskiego Spinosaurus. Ich "diagnoza" brzmiała tak: ogromny teropod z ciężkimi kośćmi kończyn tylnych i najdłuższej ze wszystkich kości udowej, długiej kości łonowej z ?podłonowym (ang. puboischiae) "konarem" i masywną tylną częścią.

Pierwsze (nieoficjalne) wzmianki o tym, że w istocie są to szczątki zauropoda, a nie teropoda, zaczęły krążyć już w 1995 roku. 11 lat później, Krause i in. (2006) zasugerował (prawdopodobnie jako pierwsi oficjalnie postulowali w tej sprawie) na łamach naukowego czasopisma "Annals of the Missouri Botanical Garden", iż jest to zauropod. Aczkolwiek jeszcze w 2017 roku jeden z autorów opisu- Kumar Ayyasami dalej utrzymywał, że szczątki należały do karnozaura (Ayyasami, prywatna korespondencja z K. Stuchlik)

Opis Bruhathkayosaurus jest niedopracowany, jednak to, co dziwi najbardziej to fakt, że znalezisko nie zostało poprawnie udokumentowane - wykonano tylko bardzo słabej jakości zdjęcia i szkice, które nie pozwalają ustalić niczego pewnego. Jak zauważa Nima Sassani, sytuacja jest bardzo podejrzana i możliwe, że jest mistyfikacją. Na uwagę zasługuje choćby fakt, że rzekome szczątki nigdy nie zostały, szczegółowo zabezpieczone i uległy zniszczeniu, po czym zostały porwane przez powódź i utracone na zawsze. Wydawać by się mogło, że po tym, co stało się z Amphicoelias fragillimus, każdy szanujący się paleontolog zrobiłby wszystko, żeby nie popełnić tego samego błędu, wiedząc jaką wagę może mieć to odkrycie. Wszak w latach 90-tych cały świat został poinformowany przez media o tym, że odnaleziono w Indiach największego znanego dinozaura; mimo to szczątki nie zostały wydobyte ani właściwie zbadane. Z drugiej strony, Sankar Chatterjee był na miejscu i twierdzi, że zbadał szczątki, uznając je z całą pewnością za należące do tytanozaura (np. w rozmowie Tracem Fordem (DML) uważa go za dinozaura, co zresztą zauważył już w 1995 roku); definitywnie także zaprzeczył teorii Holtza, że to skamieniałe drzewo. Zgodził się z tym również Mickey Mortimer twierdząc, że hipoteza o drzewie jest mało prawdopodobna z uwagi na to, że zachowały się "nie cylindryczne kości" jak np. kość biodrowa.

Bruhathkayosaurus to niemal legendarna gwiazda pośród, jak je nazwał Nima Sassani, "pół-apokryficznych zauropodów", uważany za największego, lub drugiego co do wielkości dinozaura (ustępując ewentualnie jedynie Amphicoelias fragillimus). Tym bardziej frustrujące jest to, że materiał został utracony na zawsze, uniemożliwiając jego weryfikację, przez co wszelkie wątpliwości związane z tymi skamieniałymi szczątkami zapewne nie zostaną wyjaśnione. Jak dotąd Bruhathkayosaurus był pomijany przez paleontologów w swoich badaniach nad Titanosauria (i Sauropoda w ogóle). Drukiem ukazał się jedynie kilkukrotnie-: w momencie jego opisania (Yadagiri i Ayyasami, 1989), w "The Dinosauria 2" (2004 – gdzie został wymieniony jedynie z nazwy jako Sauropoda indet., a jego epitet gatunkowy został omyłkowo zniekształcony) oraz w Krause i in. (2006) - lecz tutaj informacje są odtwórcze i ograniczają się zaledwie do tego, co napisali w "The Dinosauria 2" Weishampel i in. (2004).

Prócz w wyżej wymienionych, redagowanych tekstów, pisze o nim także Paul (2010) i Dinosaurs: The Encyclopedia oraz kilka innych autorów. W 2020 roku wspomina o nim także Malkani, jego zdaniem proporcje kości piszczelowej Bruhathkayosaurus są zbliżone do Pakisaurus (Malkani 2020).

Dużo informacji o tym – o ile nim rzeczywiście był – dinozaurze jest na DML (Dinosaur Mail List), gdzie paleontolodzy z całego świata dzielą się swoimi spostrzeżeniami drogą mailową. Są to jednak informacje nieoficjalne (nie wydane drukiem).

Rozmiary

Niektórzy naukowcy zakładając, że jest to tytanozaur a nie skamieniałe drzewo, pokusili się o oszacowanie jego rozmiarów. Są one jednak niepewne, bowiem opierają się na proporcjach długości poszczególnych kości, a zapewne proporcje te różniły się w mniejszym lub większym stopniu u poszczególnych rodzajów i gatunków.

Pierwsze szacunki rozmiarów pojawiły się na podstawie obliczeń Mortimera, który określił długość na 44 m, bazując na porównaniu ogromnej kości piszczelowej ~200 cm do jak wówczas sądzono długiej na 155 cm piszczeli Argentinosaurus. Mortimer przeskalował także hipotetyczną masę i uzyskał wynik 175-220 ton. Obliczył także hipotetyczną długość kości ramieniowej na 234 cm.

Nieco później zrewidował swoje szacunki rozmiarów największych zauropodów i zmniejszył długość Bruhathkayosaurus do 28-34 m, a masę do 157 ton, w dalszym ciągu zachowując jednak skalę porównawczą z argentynozaurem.

W roku 2008 Wedel zrewidował masę bruhatkajozaura - wspomniana wcześniej kość piszczelowa argentynozaura okazała się być tak naprawdę kością strzałkową, co wpłynęło na oszacowanie rozmiarów. U tytanozaurów piszczel jest nieco dłuższy niż strzałka, zatem Wedel słusznie zauważył, że tak naprawdę piszczel argentynozaura musiałaby być większa niż 155 cm (czyli większa od strzałki) dzięki temu ustalił, że w rzeczywistości piszczel Bruhathkayosaurus był większy o 20% od hipotetycznej piszczeli argentynozaura, a nie o 29% jak zakładano wcześniej. Wedel posiłkując się obliczeniami Mazzety z 2004 roku, przeskalował masę 73 ton argentynozaura i oszacował rozmiary bruhatkajozaura na 126 ton.

W roku 2010 Armstrong zakwestionował badanie Mazzetty, jakoby użyto w nim zbyt dużej gęstości ciała dla największych tytanozaurów. Stwierdził ponadto, że argentynozaur był nieco lżejszy i ważył około 50-60 ton, z czym zgodzili się Wedel i Taylor. Podobne rezultaty uzyskał także Paul - 55 ton, a Hartman oszacował największego jego zdaniem przedstawiciela tytanozaurów - Puertasaurus - na 60 lub nieco więcej ton. Długość argentynozaura została oszacowana na 30 m (Carpenter), 30 m (Paul), ~29-30 m (Armstrong) oraz około ~30 m (Novas oraz inni paleontolodzy z Argentyny). Po odkryciu Patagotitan większość wielkich tytanozaurów jest szacowana na jego podstawie. W roku 2020 Molina-Pérez & Larramendi oszacowali rozmiary na 37 m i 95 t co według nich sprawia że byłby to największy znany dinozaur, jednak brak pożądnego opisu i materiału kopalnego przeszkadza w dokładniejszych analizach.

Niektórzy pokusili się także o oszacowanie rozmiarów kości udowej Bruhathkayosaurus - jej szerokość kłykcia to 75 cm, a szerokość wału 45 cm co daje wynik większy niż u Patagotitan (Carballido i inni 2017).

Etymologia

Nazwa rodzajowa Bruhathkayosaurus pochodzi od sanskryckich słów bruhath (błędnie zapisane słowo brhat znaczące wielki, ciężki), kāya - ciało i greckiego sauros - jaszczur. Tak więc można tłumaczyć ją jako "jaszczura o wielkim/ciężkim cielsku". Epitet gatunkowy matleyi honoruje zapewne Charlesa Matleya, który prowadził wykopaliska m.in. właśnie na terenie Indii.

Spis gatunków

Bruhathkayosaurus	Yadagiri i Ayyasami, 1989	nomen dubium
B. matleyi	Yadagiri i Ayyasami, 1989	nomen dubium
= "B. matelyi"	Weishampel, Barrett, Coria, Le Loeuff, Xu, Zhao, Sahni, Gomani i Noto, 2004	nomen nudum

Bibliografia

Źródła naukowe:

Calvo, J.O.; Juárez Valieri, R.D. & Porfiri, J.D. (2008) Re-sizing giants: estimation of body length of Futalognkosaurus dukei and implications for giant titanosaurian sauropods. 3° Congreso Latinoamericano de Paleontología de Vertebrados. Neuquén, Argentina [abstrakt]

Mazzetta, Gerardo V., Christiansen, Per, Fariña, Richard A. (2004) "Giants and Bizarres: Body Size of Some Southern South American Cretaceous Dinosaurs" Historical Biology 65 (2-4): ss.1–13.

Weishampel D.B., Barrett P.M., Coria R.A., Le Loeuff J., Xu X., Zhao X., Sahni A., Gomani E.M.P., Noto C.R. (2004) Dinosaur Distribution. [w:] David B. Weishampel, Peter Dodson, Halszka Osmólska (red.): "The Dinosauria". Wyd. drugie. Berkeley: University of California Press., ss. 595

Galton, Peter M.; Ayyasami, Krishnan (1 July 2017). "Purported latest bone of a plated dinosaur (Ornithischia: Stegosauria), a "dermal plate" from the Maastrichtian (Upper Cretaceous) of southern India".

Carballido, J.L.; Pol, D.; Otero, A.; Cerda, I.A.; Salgado, L.; Garrido, A.C.; Ramezani, J.; Cúneo, N.R.; Krause, J.M. (2017). "A new giant titanosaur sheds light on body mass evolution among sauropod dinosaurs". Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences. 284 (1860): 20171219. doi:10.1098/rspb.2017.1219

Muhammad Sadiq Malkani (2020). Pakisaurus balochistani (Poripuchia, Slender Titanosauria, Sauropoda) Associated Skeletons Found from the Latest Maastrichtian Vitakri Formation of Pakistan and Referred Fossils from India; Filling of Important Missing Links of Isisaurus colberti Titanosaur Found from Pakistan

Inne:

Haines, T. & Chambers, P. (2006) The Complete Guide to Prehistoric Life

Rubén Molina-Pérez, Asier Larramendi (2020). Dinosaur Facts and Figures: The Sauropods and Other Sauropodomorphs.

Paul G.S. (2010) "The Princeton Field Guide to Dinosaurs" wyd. Princeton University - Princeton i Oxford

Taylor, M. - prywatna korespondencja

http://svpow.com/2010/04/15/argentinosaurus-smaller-than-you-think/

http://svpow.com/2008/05/20/sv-pow-showdown-sauropods-vs-whales/

http://dml.cmnh.org/2001Jun/msg00626.html

http://dml.cmnh.org/2004Sep/msg00086.html

http://dml.cmnh.org/2001Jun/msg00665.html

http://dml.cmnh.org/2004Feb/msg00467.html

http://dml.cmnh.org/2001Jun/msg00649.html

http://skeletaldrawing.blogspot.com/2013/06/the-biggest-of-big.html

http://dinogoss.blogspot.com/2011/12/bruhathkayosaurus-is-dead-again.html

http://thescelosaurus.com/sauropoda.htm