Phuwiangosaurus
UWAGA - HASŁO W TRAKCIE PRZEBUDOWY. WIELE INFORMACJI JEST NIEOSTATECZNYCH.
Do poprawy: filogeneza, materiał i jego historia; [1], [2]
| Autor: | Korekta: |
| Maciej Ziegler | Tomasz Sokołowski |
| Phuwiangosaurus (fuwiangozaur) | |
|---|---|
| Długość: | 15-20 m |
| Masa: | 17 t |
| Miejsce występowania: | Tajlandia - prowincja Khon Kaen (Phu Wiang)
i prowincja Kalasin (formacja Sao Khua - grupa Khorat) |
| Czas występowania | 130-112 Ma |
| Systematyka | Dinosauria
? Titanosauria (? Laurasiformes) |
Zrekonstruowany szkielet Phuwiangosaurus. Zacienione kości to materiał z lokalizacji Ban Na Khrai. Źródło: Suteethorn i in., 2009. | |
| Mapa znalezisk: | |
|
Wczytywanie mapy…
| |
Wstęp
Phuwiangosaurus był zauropodem żyją cym we wczesnej kredzie w południowo-wschodniej Azji. Szczą tki odnaleziono na terytorium Tajlandii. Fuwiangozaur wyglą dał jak typowy zauropod - miał małą głowę umieszczoną na długiej szyi, obszerne ciało dźwigane przez cztery masywne nogi i długi ogon. Ocenia się go na 15-20 metrów długości i 17 ton. Jeżeli szacunki są trafne, to fuwiangozaur był średniej wielkości zauropodem.
Środowisko życia
Inne dinozaury znalezione w formacji, z której znany jest fuwiangozaur to prawdopodobny karnozaur Siamotyrannus, znany z zębów Siamosaurus i ornitomimozaur Kinnareemimus.
Materiał kopalny
Holotyp (PW1-0001 do SM PW1-0022) to kompletny w 10% i częściowo artykułowany szkielet, zawierają cy trzy kręgi szyjne, trzy grzbietowe, kilka żeber, obie łopatki, lewą kość ramienną i lewą kość łokciową, kości miednicy (obie łonowe i obie kulszowe), obie kości udowe, lewą kość strzałkową , żebro i/lub(?) szewron.
Topotyp to tylny (SM PW1-23) i przedni (SM PW1-24) kręg ogonowy.
Materiał przypisany:
Większość elementów pozaczaszkowych zauropodów z Phu Wiang i obszarów Kalasin składające się na 7 osobników, w tym młode i osobniki młodociane opisane przez Martina (1994) i Martina i in. (1999).
Wszystkie zauropodowe szczątki ze złoża K11 (SM K11-0001 do SMK11-0167) to: elementy czaszki: prawa k. czołowa (SM K11-0001), prawa k. zaoczodołowa (SM K11-0002), prawy brzeg łuskowy (squamosal - SM K11-0003), lewa k. kwadratowa (SMK11-0004), prawa k. kwadratowa (SM K11-0005), puszka mózgówa (SMK11-0006), boczny sfenoid-oczodołowy sfenoid (laterosphenoid–orbitosphenoid - SMK11-0007), izolowany ząb (SMK11-0008); szkielet pozaczaszkowy zawiera: częściowo artykułowany kręg ogonowy i trzon kręgu ogonowego bez 2 lub 3 kręgów szynych, czaszkowe(??) kręgi grzbietowe (cranial dorsal vertebrae), większość czaszkowych(??) kręgów ogonowych, elementy kończyn przednich i dystalne elementy kończyn tylnych. Jest on kompletny w 60% (odnalezione 167 elementy z szacowanych 284) i prawdopodobnie pochodzą od jednego osobnika. Jest on mniejszy od holotypu - jego kość udowa jest mniejsza o 25%.
Etymologia
Phuwiangosaurus znaczy "jaszczur z Phu Wiang". Phu Wiang to nazwa parku narodowego i dystryktu, na których terenie znaleziono szczą tki zauropoda. Epitet gatunkowy (sirindhornae) został nadany na cześć Księżniczki Maha Chakri Sirindhorn, drugiej córki króla Tajlandii Bhumibol Adulyadej, znanej z zamiłowania do geologii i paleontologii.
Pozycja systematyczna
Począ tkowo trudno było zaliczyć fuwiangozaura do konkretnej grupy zauropodów. Obecnie, dzięki odkryciu wielu zauropodów z grupy Titanosauriformes i kladystyce, fuwiangozaur uważany jest za somfospondyla (przedstawiciela Titanosauriformes bliższego Saltasaurus niż Brachiosaurus).
W analizie kladystycznej Gonzáleza Riga i współpracowników (2008), przeprowadzonej w zwią zku z opisaniem Malarguesaurus, okazało się że jest on siostrzanym taksonem Phuwiangosaurus oraz że oba te rodzaje wraz z Ligabuesaurus są wśród somfospondydów najbardziej zaawansowane i najbliżej spokrewnione z Titanosauria.
Z kolei w innej analizie Canudo i współpracowników (2008), Phuwiangosaurus tworzy klad z Andesaurus oraz Cedarosaurus (uważanym wcześniej za brachiozauryda). Według tej analizy fuwiangozaur jest tytanozaurem (czyli należy do kladu tworzonego przez wszystkich potomków najmłodszego wspólnego przodka Andesaurus, Saltasaurus) i należy do Andesauroidea (czyli kladu tytanozaurów bliżej spokrewnionych z Andesaurus niż z Saltasaurus).
Według autorów opisu Tangvayosaurus dinozaur ten jest bliskim krewnym fuwiangozaura.
W analizie Hocknulla i in. (2009) należy do Laurasiformes w ramach Somphospondyli.
W analizie z pracy doktorskiej José Luisa Barco (2009) Phuwiangosaurus jest członkiem kladu siostrzanego do Titanosauriformes wraz z Aragosaurus, Tastavinsaurus, Cedarosaurus i Venenosaurus.
W analizach Royo-Torresa i in. (2012) Phuwiangosaurus jest najbardziej bazalnym przedstawicielem Somphospondyli.
Spis gatunków
| Phuwiangosaurus | Martin, Buffetaut i Suteethorn, 1994 |
|---|---|
| P. sirindhornae | Martin, Buffetaut i Suteethorn, 1994 |
Wybrana bibliografia
Canudo, José I.; Royo-Torres, Rafael; and Cuenca-Bescós, Gloria (2008). "A new sauropod: Tastavinsaurus sanzi gen. et sp. nov. from the Early Cretaceous (Aptian) of Spain". Journal of Vertebrate Paleontology 28 (3): 712-731
González Riga, Bernardo J.; Previtera, Elena; and Pirrone, Cecilia A. (2008). "Malarguesaurus florenciae gen. et sp. nov., a new titanosauriform (Dinosauria, Sauropoda) from the Upper Cretaceous of Mendoza, Argentina". Cretaceous Research
Hocknull, Scott A.; White, Matt A.; Tischler, Travis R.; Cook, Alex G.; Calleja, Naomi D.; Sloan, Trish; and Elliott, David A. (2009). Sereno, Paul. ed. "New Mid-Cretaceous (Latest Albian) Dinosaurs from Winton, Queensland, Australia". PLoS ONE 4 (7): e6190. doi:10.1371/journal.pone.0006190. PMC 2703565. PMID 19584929
Suteethorn, S.; Le Loeuff, J.; Buffetaut, E.; Suteethorn V.; Talubmook C.; and Chonglakmani C. (2009) A new skeleton of Phuwiangosaurus sirindhornae (Dinosauria, Sauropoda) from NE Thailand. Geological Society, London, Special Publications; v. 315; p. 189-215. doi:10.1144/SP315.14
Suteethorn, S.; Le Loeuff, J.; Buffetaut, E.; Suteethorn V. (2010) Description of topotypes of Phuwiangosaurus sirindhornae, a sauropod from the Sao Khua Formation (Early Cretaceous) of Thailand, and their phylogenetic implications. „Neues Jahrbuch für Geologie und Paläontologie – Abhandlungen”. 256 (1), s. 109–121. doi:10.1127/0077-7749/2010/0036
http://dml.cmnh.org/2009Mar/msg00027.html
Paul G.S. (2010) "The Princeton Field Guide to Dinosaurs" wyd. Princeton University - Princeton i Oxford
