Brachytrachelopan: Różnice pomiędzy wersjami
m |
m |
||
Linia 25: | Linia 25: | ||
[[Dicraeosauridae]] | [[Dicraeosauridae]] | ||
|grafika = Brachytrachelopan group.jpg | |grafika = Brachytrachelopan group.jpg | ||
− | |podpis = Rekonstrukcja pary '' | + | |podpis = Rekonstrukcja pary ''Brachytrachelopa''. Autor: ABelov2014 [https://www.deviantart.com/abelov2014/art/Brachytrachelopan-520811873] |
|PorównanieGrupa = | |PorównanieGrupa = | ||
|PorównanieDługość = | |PorównanieDługość = | ||
Linia 48: | Linia 48: | ||
''Brachytrachelopan'' cechowała ekstremalnie krótka szyja (jak na zauropoda), krótsza o ok. 40% od szyj swoich najbliższych kuzynów – ''[[Amargasaurus]]'' i ''[[Dicraeosaurus]]'', jednak w przeciwieństwie do ''[[Amargasaurus]]'' nie posiadał żagla. Należy pamiętać, że i te zauropody nie mogły się chwalić długimi szyjami, wręcz przeciwnie – ich szyje również były krótkie w porównaniu do szyj innych przedstawicieli [[Diplodocoidea]], jak np. [[Diplodocidae]]. Wg [[Rauhut]]a i in. ([[2005]]) tak krótka szyja mogła być przystosowaniem do spożywania nisko rosnącej roślinności (1-2 metry nad ziemią). Z kolei długie szyje innych zauropodów wskazywały na ich ewolucyjne przystosowanie do określonego sposobu zdobywania pożywienia - umożliwiały sięganie do wysokich drzew. Żaden inny zauropod nie miał tak krótkiej szyi – 60% z 2,7 metrowej szyi dikraeozaura ([[Taylor]] i in., [[2011]]) to zaledwie niecałe 1,6 m, a więc 16% całej długości ciała. Szacunki te nie są do końca pewne, ale zapewne szyja miała 1-2 metry długości. Dla porównania, szyja ''[[Erketu]] ellisoni'' mogła stanowić aż ok. 53% całej długości tego zwierzaka. Co więcej, porównywalną szyję miał… stegozauryd ''[[Miragaia]]''. Na rekonstrukcjach ze skalą brachytrachelopan niefortunnie jest przedstawiany z szyją mającą ok. 1,1 m - wynika to prawdopodobnie z błędnej interpretacji stosunku szyj dikreozaurydów (krótsza o 40%, a nie stanowiąca 40% w stosunku do kuzynów). | ''Brachytrachelopan'' cechowała ekstremalnie krótka szyja (jak na zauropoda), krótsza o ok. 40% od szyj swoich najbliższych kuzynów – ''[[Amargasaurus]]'' i ''[[Dicraeosaurus]]'', jednak w przeciwieństwie do ''[[Amargasaurus]]'' nie posiadał żagla. Należy pamiętać, że i te zauropody nie mogły się chwalić długimi szyjami, wręcz przeciwnie – ich szyje również były krótkie w porównaniu do szyj innych przedstawicieli [[Diplodocoidea]], jak np. [[Diplodocidae]]. Wg [[Rauhut]]a i in. ([[2005]]) tak krótka szyja mogła być przystosowaniem do spożywania nisko rosnącej roślinności (1-2 metry nad ziemią). Z kolei długie szyje innych zauropodów wskazywały na ich ewolucyjne przystosowanie do określonego sposobu zdobywania pożywienia - umożliwiały sięganie do wysokich drzew. Żaden inny zauropod nie miał tak krótkiej szyi – 60% z 2,7 metrowej szyi dikraeozaura ([[Taylor]] i in., [[2011]]) to zaledwie niecałe 1,6 m, a więc 16% całej długości ciała. Szacunki te nie są do końca pewne, ale zapewne szyja miała 1-2 metry długości. Dla porównania, szyja ''[[Erketu]] ellisoni'' mogła stanowić aż ok. 53% całej długości tego zwierzaka. Co więcej, porównywalną szyję miał… stegozauryd ''[[Miragaia]]''. Na rekonstrukcjach ze skalą brachytrachelopan niefortunnie jest przedstawiany z szyją mającą ok. 1,1 m - wynika to prawdopodobnie z błędnej interpretacji stosunku szyj dikreozaurydów (krótsza o 40%, a nie stanowiąca 40% w stosunku do kuzynów). | ||
− | Windholz i in. (2022b) zbadali zewnętrzną anatomię środkowych kręgów szyjnych ''Brachytrachelopan''. Potwierdzili oni wewnętrzny wzór pneumatyzacji u [[Dicraeosauridae]], co potwierdza hipotezę, że [[pneumatyzacja]] kręgów była zredukowana w stosunku do innych grup zauropodów. Uchyłki pneumatyczne były obecne w kręgach szyjnych, ale nie wnikały szeroko w | + | Windholz i in. (2022b) zbadali zewnętrzną anatomię środkowych kręgów szyjnych ''Brachytrachelopan''. Potwierdzili oni wewnętrzny wzór pneumatyzacji u [[Dicraeosauridae]], co potwierdza hipotezę, że [[pneumatyzacja]] kręgów była zredukowana w stosunku do innych grup zauropodów. Uchyłki pneumatyczne były obecne w kręgach szyjnych, ale nie wnikały szeroko w jego kręgi przedkrzyżowe. Ich zdaniem bardziej pneumatyczne taksony [[dikreozauryd]]ów z pewnymi wyjątkami, zajmują [[bazalny|bazalną]] pozycję w obrębie rodziny. Istnieje jednak pewna zmienność w pneumatyzacji wśród [[dikreozauryd]]ów z Gondwany, przy czym ''[[Pilmatueia]]'' osiągnęła najwyższy stopień pneumatyzacji. |
==Etymologia== | ==Etymologia== |
Aktualna wersja na dzień 21:02, 26 gru 2022
Autor: | Marcin Szermański, "Artur", Łukasz Czepiński |
Korekta: | Maciej Ziegler, Paweł Konarzewski |
Brachytrachelopan (brachytrachelopan) | |
---|---|
Długość | 8,5 m [1] |
Masa | 3 t [1] |
Dieta | roślinożerny |
Miejsce | Argentyna - Chubut (Patagonia) |
Czas |
161,5-149,2 Ma |
Systematyka | Dinosauria |
![]() Rekonstrukcja pary Brachytrachelopa. Autor: ABelov2014 [3] | |
Mapa znalezisk | |
Wczytywanie mapy…
|
Wstęp
Brachytrachelopan to osobliwy rodzaj małego zauropoda żyjącego pod koniec okresu jurajskiego na terenie Ameryki Południowej w rejonie dzisiejszej Patagonii. Znany jest tylko jeden gatunek (a więc jest taksonem monotypowym) – Brachytrachelopan mesai. Został on formalnie opisany przez Rauhuta i jego współpracowników w 2005 roku. Jest to najstarszy znany przedstawiciel Dicraeosauridae pochodzący z Ameryki Południowej.
Materiał kopalny
![](https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/7b/Brachytrachelopan_Skeletal.svg/300px-Brachytrachelopan_Skeletal.svg.png)
Holotyp MPEF-PV 1716 to niekompletny szkielet zawierający: kręgi: szyjne (8), grzbietowe (12), krzyżowe (3), proksymalne elementy tylnych żeber szyjnych i wszystkie żebra grzbietowe, dystalny koniec lewej kości udowej, proksymalny koniec lewej kości piszczelowej i prawa kość biodrowa.
Badanie histologiczne przeprowadzone przez Windholza i in. (2022a) wykazało, że okaz typowy był niedojrzałym płciowo osobnikiem i żył co najmniej cztery lata. Żebra grzbietowe okazały się najlepszym elementem do oszacowania jego wieku. Podobnie jak Dicraeosaurus omawiany zauropod charakteryzował się szybkim tempem wzrostu.
Pozycja systematyczna
![](/images/thumb/3/3f/Dicraeosauridae_by_kahless28.jpg/300px-Dicraeosauridae_by_kahless28.jpg)
Brachytrachelopan należy do rodziny Dicraeosauridae. Według Gallina i in. (2019) najbliższymi kuzynami omawianego zauropoda są Amargasaurus i Dicraeosaurus.
Anatomia i paleobiologia
Brachytrachelopan cechowała ekstremalnie krótka szyja (jak na zauropoda), krótsza o ok. 40% od szyj swoich najbliższych kuzynów – Amargasaurus i Dicraeosaurus, jednak w przeciwieństwie do Amargasaurus nie posiadał żagla. Należy pamiętać, że i te zauropody nie mogły się chwalić długimi szyjami, wręcz przeciwnie – ich szyje również były krótkie w porównaniu do szyj innych przedstawicieli Diplodocoidea, jak np. Diplodocidae. Wg Rauhuta i in. (2005) tak krótka szyja mogła być przystosowaniem do spożywania nisko rosnącej roślinności (1-2 metry nad ziemią). Z kolei długie szyje innych zauropodów wskazywały na ich ewolucyjne przystosowanie do określonego sposobu zdobywania pożywienia - umożliwiały sięganie do wysokich drzew. Żaden inny zauropod nie miał tak krótkiej szyi – 60% z 2,7 metrowej szyi dikraeozaura (Taylor i in., 2011) to zaledwie niecałe 1,6 m, a więc 16% całej długości ciała. Szacunki te nie są do końca pewne, ale zapewne szyja miała 1-2 metry długości. Dla porównania, szyja Erketu ellisoni mogła stanowić aż ok. 53% całej długości tego zwierzaka. Co więcej, porównywalną szyję miał… stegozauryd Miragaia. Na rekonstrukcjach ze skalą brachytrachelopan niefortunnie jest przedstawiany z szyją mającą ok. 1,1 m - wynika to prawdopodobnie z błędnej interpretacji stosunku szyj dikreozaurydów (krótsza o 40%, a nie stanowiąca 40% w stosunku do kuzynów).
Windholz i in. (2022b) zbadali zewnętrzną anatomię środkowych kręgów szyjnych Brachytrachelopan. Potwierdzili oni wewnętrzny wzór pneumatyzacji u Dicraeosauridae, co potwierdza hipotezę, że pneumatyzacja kręgów była zredukowana w stosunku do innych grup zauropodów. Uchyłki pneumatyczne były obecne w kręgach szyjnych, ale nie wnikały szeroko w jego kręgi przedkrzyżowe. Ich zdaniem bardziej pneumatyczne taksony dikreozaurydów z pewnymi wyjątkami, zajmują bazalną pozycję w obrębie rodziny. Istnieje jednak pewna zmienność w pneumatyzacji wśród dikreozaurydów z Gondwany, przy czym Pilmatueia osiągnęła najwyższy stopień pneumatyzacji.
Etymologia
Nazwa rodzajowa Brachytrachelopan znaczy "krótkoszyi Pan". Pan to grecki bóg pól i lasów, opiekun pasterzy i ich trzody. Epitet gatunkowy mesai honoruje lokalnego pasterza o nazwisku Daniel Mesa, który odkrył skamieniałe szczątki tego późnojurajskiego zauropoda.
Spis gatunków
Brachytrachelopan | Rauhut, Remes, Fechner, Cladera i Puerta, 2005 |
B. mesai | Rauhut, Remes, Fechner, Cladera i Puerta, 2005 |
Bibliografia
Gallina, P.A., Apesteguía, S., Canale, J.I., Haluza, A. (2019). “A new long-spined dinosaur from Patagonia sheds light on sauropod defense system”. Scientific Reports, vol. 9. 1392 DOI:10.1038/s41598-018-37943-3.
Gallina, P. A., Apesteguía, S., Carballido, J. L., & Garderes, J. P. (2022). "Southernmost Spiny Backs and Whiplash Tails: Flagellicaudatans from South America". In South American Sauropodomorph Dinosaurs (pp. 209-236). Springer, Cham. doi:10.1007/978-3-030-95959-3
Rauhut O.W.M., Remes K., Fechner R., Cladera G., Puerta P. (2005) "Discovery of a short-necked sauropod dinosaur from the Late Jurassic period of Patagonia". Nature 435:670-672
Taylor M.P., Hone D.W.E., Wedel M.J. & Naish D. (2011) "The Long Necks of Sauropods Did Not Evolve Primarily Through Sexual Selection" Journal of Zoology doi:10.1111/j.1469-7998.2011.00824.x.
Windholz, G. J., Cerda, I. A., Carballido, J. L., & Rauhut, O. W. (2022a). "Palaeobiological inferences for the South American dicraeosaurid Brachytrachelopan mesai (Dinosauria; Sauropoda) based on bone histology of the holotype". Historical Biology, 1-10. doi:10.1080/08912963.2022.2124373
Windholz, G. J., Carballido, J. L., Coria, R. A., Zurriaguz, V. L., & Rauhut, O. W. (2022b). "How pneumatic were the presacral vertebrae of dicraeosaurid (Sauropoda: Diplodocoidea) dinosaurs?". Biological Journal of the Linnean Society. doi:10.1093/biolinnean/blac131
Whitlock, J.A. (2011) "A phylogenetic analysis of Diplodocoidea (Saurischia: Sauropoda)" Zoological Journal of the Linnean Society, 161 (4), 872-915